Przedsiębiorcy z kredytami frankowymi również mogą dochodzić przed sądem nieważności umowy kredytu. Mimo że nie są objęci konsumencką ochroną sądy coraz częściej dochodzą do przekonania, że umowy te nie mogą dalej obowiązywać. Gruntowna analiza umowy, indywidualnych okoliczności jej zawarcia i umiejętne poprowadzenie sprawy przed sądem mogą doprowadzić do korzystnego dla przedsiębiorcy rozstrzygnięci.

W świadomości tzw. Frankowiczów utarło się, że skutecznie podważone przed sądem mogą być tylko umowy zawarte przez konsumentów, natomiast przedsiębiorcy zmuszeni są spłacać dalej kredyt na warunkach określonych w niekorzystnej umowie. Prawnicy Kancelarii SENEKA twierdzą natomiast, że również przedsiębiorcy mogą unieważnić swój kredyt, co potwierdzają coraz liczniejsze orzeczenia sądów.

Podstawą większości orzeczeń unieważniających konsumenckie kredyty frankowe są przepisy dotyczące tzw. Klauzul abuzywnych. Przepisy te, zarówno polskie jak i unijne odnoszą się do konsumentów i nie znajdą zastosowania do firmowych kredytów indeksowanych czy denominowanych. Absolutnie jednak nie oznacza to, że ta druga grupa nie ma podstaw do żądania nieważności umowy. Jak pokazuje praktyka, Sądy widzą, że umowy te są na tyle nieprawidłowe, że i przedsiębiorcy powinni być objęci ochroną przeciwko nieuczciwym praktykom bankowym.  Podstawą dla takiego przyjęcia jest przede wszystkim art. 58 k.c.:

Art.  58.

• 1. Czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.
• 2. Nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.
• 3. Jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

Przepis ten może być zastosowany w sprawie frankowicza-przedsiębiorcy dwojako:

Po pierwsze, za sprzeczna z zasadami współżycia społecznego Sądy uznają takie zapisy umowne, które jednej ze stron (bankowi) przyznają możliwość wpływania na wysokość zadłużenia drugiej, nota bene słabszej strony stosunku umownego. Pogląd ten należy uznać za całkowicie słuszny, biorąc pod uwagę to, że banki przyznawały sobie uprawnienie do jednostronnego kształtowania kursu franka szwajcarskiego, od którego przecież uzależniona jest wysokość raty i saldo zadłużenia kredytobiorcy.

Po drugie, sądy dochodzą do wniosku, że zapisy umów frankowych stanowią przekroczenie tzw. Zasady swobody umów, która opisana jest w art. 353(1) k.c.

Art.. 353(1)

Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Ponownie wracając do zasad współżycia społecznego sądy zauważają, że umowa kredytu indeksowanego i denominowanego przerzuca całość ryzyka ekonomicznego na kredytobiorcę, który nie otrzymuje w zamian ani narzędzi do minimalizacji tego ryzyka, ani również narzędzi do kontroli ekonomicznej opłacalności umowy.

Podkreślić również należy, że katalog przyczyn nieważności umowy frankowej jest znacznie szerszy i obejmuje również pojęcia takie jak czyn nieuczciwej konkurencji czy wprowadzenie do umowy ukrytego instrumentu finansowego (dotyczącego wymiany walut).

Podsumowując, z całą stanowczością podkreślić należy, że frankowicze–przedsiębiorcy nie są w sporze z bankiem na przegranej pozycji. Umiejętne poprowadzenie sprawy, indywidualne podejście do każdej spraw oraz gruntowna analiza umowy mogą bowiem  skutkować ustaleniem nieważności umowy i uwolnieniem kredytobiorcy od obowiązku dalszego spłacania kredytu.