Większość umów kredytowych związanych z frankiem szwajcarskim (umowy kredytu denominowanego i indeksowanego) zawierana była w latach 2006-2010. W sprawach tych konsumenci korzystają z całego szeregu korzystnych orzeczeń wydanych przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Dodatkowo, duża część orzeczeń opiera się nie tylko na przepisach prawa krajowego, ale także unijnego.

Tym niemniej umowy związane z frankiem szwajcarskim były zawierane także przed wejściem Polski do Unii Europejskiej, tj. przed 1 maja 2004 r. Pojawia się zatem pytanie, czy również CI kredytobiorcy mogą walczyć z bankami przed Sądem? Jak najbardziej tak!

Podkreślić należy, że kluczowym z punktu widzenia „frankowiczów” przepisem jest art. 385¹ k.c., zgodnie z którym:

• 1. Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.
• 3. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.
• 4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje.

Przepis ten, w tej treści, wszedł w życie 1 lipca 2000 r. co oznacza, że znajdzie on zastosowanie do wszystkich umów zawartych po tej dacie. Jest to o tyle istotne, że przepis ten pozwala kwestionować sposób przeliczenia waluty przez bank, co w konsekwencji prowadzić może do odfrankowienie umowy bądź nawet jej unieważnienia!

Dodatkowo niebagatelne znaczenie w sprawach frankowych ma również art. 58, który również daje podstawę do ustalenia nieważności umowy kredytu. Przepis ten pozostaje w obrocie prawnym od początku obowiązywania Kodeksu cywilnego, tj. od roku 1964. Również ten przepis może być podstawą do unieważnienia umowy kredytu i uwolnienia się od comiesięcznego obowiązku zapłaty raty.

Wskazać również należy, że o ile bezpośrednio orzecznictwo TSUE nie znajdzie zastosowania do umów zawartych przed wejściem do Unii Europejskiej, ot może być ono stosowane pomocniczo. Oznacza to, że interpretacja przepisów dokonywana przez Trybunał może stanowić istotny „drogowskaz” również w sprawach dotyczących wcześniejszych umów.

Podsumowując, frankowicze, którzy swoje umowy zawarli przed 2004 r. również mają podstawy do tego by kwestionować prawidłowość zawieranych z bankiem umów. Co więcej, również w odniesieniu do tych kredytów możliwe jest uzyskanie wyroku unieważniającego umowę. W celu uzyskania szczegółowych informacji, zapraszamy do kontaktu z Kancelarią SENEKA, która posiada wieloletnie doświadczenie w prowadzeniu sporów z bankami.